Ikiteker Motosiklet Fan Klubu - Motosiklet ve motosikletli yasam kulturu

Aşk güzel şey vallaha...Aşk insanın bütün çatlaklarını onarıyor....Tüm yaralarına iyi geliyor...İnsana yaşadığını ve insan olduğunu anımsatıyor...Etrafımdaki insanlara hatta bazen kendime baktığımda zaman zaman ciddi bir umutsuzluğa kapılsam da insanlık adına, güzel şeyler de olmuyor değil hayatta...Aşık olmayı unutmaya başladık galiba...Kendi adıma da söylüyorum, duyarsızlaşmaya başladık aşklara...Aşktan bahsim sadece karşı cinse duyulan bi’duygu değil...Aşk, herhangi bi’şeye duyulan özel bir duygu kanımca...Ve böyle düşününce fark ediyorum ki aslında hepimiz birer aşığız yeri geldiğinde...Evet evet itiraf ediyorum; “ben aşığım” arkadaşlar...Kim ne derse desin, çok da umurumda değil...Bazıları hakkımda; “oy oy yazık gül gibi kız...nıç nıç nıç...” dese de göğsümü gere gere söylüyorum işte... “Aşığım!” Var mı itirazı olan?...Nasıl mı anladım aşık olduğumu? Hemen anlatayım...

Hani şu geçtiğimiz haftalarda deli kar yağdı ya işte o zaman anladım..Karlar yağdıkça, yollar kapanıp herkesler evlerine kapandıkça, ondan uzak kaldıkça anladım...İki parça takıldı o sıralar dilime... “Karlar düşer, düşer düşer ağlarım...” bi’ de “Aşığınım yanında olamasam da, aşığınım sana dokunamasamda...” Yerine başka şeyler koymayı denedim...Olmadı...Başka şeylerle vakit geçirmeyi denedim, onunla saniye gibi geçen saatler uzadıkça uzadı...Yokluğunu hiç bi’şey dolduramadı...Annem söylerdi hep...Bi’gün öyle seversin ki, eski sevdiklerini anımsadığında “o da aşk mıymış be!” dersin. Evet ya bundan öncekiler de aşkmıymış yani...Bu güne kadar hangisi yanında bu kadar mutlu olmamı sağladı? Hangisi kendimi bu kadar özel ve önemli hissettirdi?...Hangisi dizlerimi böyle titretti, ayaklarımı yerden kesti? Hangisini yanımdayken bile özledim? Hangisine saatlerce sadece dokunmak istedim? Hangisi bu kadar hızlıydı? Hangisi benim tüm hırçınlığımı anladı? Hangisinin sorunlarıyla günlerce uğraşmak beni bu kadar mutlu etti? Hangisi aradan yıllar geçtiğinde bile bana “sen aşıksın arkadaş!” dedirtebildi? Hangisi beni saatlerce dinledi? Hangisiyle “hadi gidiyoruz” deyip ansızın basıp gidebildim uzaklara? Hangisi bu kadar ait oldu bana? Hangisi düştüğümde bile yanımdaydı? Hangisi ruhumu bu kadar özgür bırakabildi? Hangisi? Sanırım hiçbiri! Seviyorum ulan, aşığım işte motoruma! Aha ne yaptım yahu ben? Bu yazıyı annem de okuyacak ve korkarım yine benim adıma endişelenecek...Endişelenme be annem! Vallaha kızın çok mutlu...Ellerin yalan ve yapmacık sevgilerinden, adına utanmadan aşk dedikleri çeşitli çıkar ilişkilerinden bu kadar uzakta kalabilen bi’ kızın olduğu için sen de mutlu ol hatta...N’apiyim be anne...Vazgeçmemi çok istedin, biliyorum. Ayrılalım diye çok dua ettin...Hatta günlerce benle konuşmadığın da oldu..Ama inan annem, motorumla vakit geçirirken aldığım küçük yaralar, burkulmalar, hadi peki bazen küçük kırıkların hiçbirinin acısı bir insanın kırdığı kalbimimin acısı kadar büyük olamaz. Kalbimi kırmalarına izin vermiyorum ve sevdiğimi söylerken de utanmıyorum anne..Hep dersin ya “benim kızım kızların en yüreklisidir.” diye. Yüreğimi koydum işte otaya; “Aşığım be anne!” Çünkü her motorcu aşık doğar..Evladı motora binen her anne de senin gibi hisseder biliyorum. Ama hadi artık bizi anladığınızı söyleyin. Aşkımıza onay verin. Verseniz de vermeseniz de biz bu aşkı yaşıyoruz ya “he” diyin de rahat edelim. Biz de altımızdaki bu demir atlara layıkıyla ve efendi gibi bineceğimize söz verelim. Aşıkların arasına girilmez değil mi annem? Evet ben aşığım ve sanırım onunla yaşlanacağım..

Rüzgarınkızı
Ayşe Şule BiLGiÇ
Ruzgarinkizi@hurriyet.com.tr