Kayıtlı değilsiniz. Buraya tıklayarak ücretsiz kayıt olabilirsiniz.
Giris
Hala hesabınız yok mu? Hemen açabilirsiniz. Kayıtlı bir kullanıcı olarak tema yönetici, yorum ayarları ve isminizle yorum gönderme gibi avantajlara sahip olacaksınız.
ruzgarinkizi bildirdi: "RÜZGARINKIZI YAZI DİZİSİ-2 26 Haziran 2003
“AyşeŞule’nin Asfaltla İlk Buluşmasi!”
Istanbul yollarini oldukca iyi bilirim kucuk yastan beri araba kullanmanın getirdigi bir bilgi. ayrica yollarin durumunu, virajları, egimlerini ve bir 4 tekerin bu yollara verdigi tepkileri de biliyordum. Gelgor ki aynı yollarda bir ikitekerin neler yapacagi ya da bi 2 tekerle neler yapmam-yarmamam gerektigi konusunda hicbir fikrim yoktu.
Ehliyetini az once almıs olmanin verdigi mutluluk ve coskuyla istanbulun 7 tepesini kesfe cikmistim. Bu trafige 2. yada 3. cikisimdi. kaldi ki hep sakin saatleri tercih ediyor trafik yogunlugu artmadan eve donuyordum. o gun donmedim. Ehliyetli kullanmanın verdigi guven miydi sebep hatirlamiyorum.
Neyse vuun vuun yollarda yeni dogmus zurafalar gibi urkek ama gururlu dolanirken sert bir yokus tirmanmaya basladim. Yokus mu aman allahım! "Ya durmak zorunda kalirsam? nasil kalkarim? hele bi de arkamda, onumde araba olursa? ne yaparim?" paranoyasina ayni yokustaki sola donen sert virajda girdim.
Yokusa tirmanmaya basladigimda 3 olan vitesi 2 yapmistim. Paranoyak girdiim sol viraj çikisinda bir surpriz bekliyordu beni. Saga sert bir viraj, arabalar kilit olmus bir trafik ve dik yokusu unutmayın. Aha durmak lazım. “Depriyaj nerdeydi, vitesi yukari mi cekeceydim,asaga mi tepeceydim?,bi de fireni vardi bunun ama hay allah,aksi seytan" derken inanin ne yaptiimi ben de hatirlamiyorum ama bisiler yapip motoru yavaslatip arabalarin en sagda(virajin ici) biraktiği bosluga son anda daldim.
Daldim daldim da onun acık, virajin icinde yatiksin bas gaza devam et di mi? yoooooook, acemi! korktu ya duracak. Debriyajin ve frenin yerlerini hatirladi ya kullanacak. Asildim frenlere.asildim asilmasina da ya hu bu alet normal yol ve hava kosullarinda yola 90 derece 2 bacagimin arasinda uslu uslu durmaliydi. evet durmaliydi ama durmadi. Cunku duramazdi. Sag gidonda saniyenin bindebiri hizinda bir agırlasma hissettim. (Iste gercek salakligim burdaki “kucuk kızım yahu o benim,anca beraber kanca beraber” mantigindaki duygusal yaklasimimdi) benimkucukkız(F650GS olurlar kendileri) saga devriliyo. “Nayiiir noolamaaaaz.!” nidalariyla asildim mi gidona 50 kiloluk cussemle. Birak kadesim dimi düssün. düsmez kalkmaz bir allah. Yok ben azmettim bırakmıcaaaaaam. en son yolun sagimda kalan kisminin buyuk bir hizla sag kulagima dogru bir atak yaptini gordum. Fade in olan görüntü ve seslerle kendime gelirken bir grup insan(?) kendi aralarında konusuyordu.
-"Dokunmayin ambulans gelsin.",
-"yahu ayagi altında kalmıs cekip alalım.",
-"yok yok davranin motoru kaldiralim.",
-" basini carpmıs dokunmayın olurse ustunuze kalir."
Gozumu actigimda bizimkiz sag dizime kapanmıs yuzukoyun agliyordu.sag ayagimdaki aciya mi yanayim, 198kg koca o heybetli aletin dustugu duruma mi uzuliiyim, bilemedim. Iste o gune kadar nefret ettigim kaskimla aramizdaki ask da bu olaydan sonra basladi. ıyi ki varmis iyi ki basimdaymis. (Allah basimizdan eksik etmesin onu!)
Sonrasi mi, ogrendim ki zaten 4-5 dk.dir bayinmisim ve kimse ambulans cagirmamis(cok acı tebi ciddi bisi de olabilirdi). Yurdum insanlarinin yardimiyla motoru ustumden aldilar. kaldirimin kenarina ikimizi de cektiler. Once ailemi arayip haber vermek,destek gormek ve “annnnnneeee, cok korktuuum annnnnnnnnnneeeee...” diye sarilip honkurerek aglamak istedim ama yapamazdim. Motor konusunda birakin destegi, gunlerdir benle konusmayan ailemi arayip da ne diyebilirdim ki? Hiçbisey! motordan ve kazadan anliyan,ariyabilecegim kimsem de olmadii için (artık koç gibi ikiteker var arkamda biliyom da iste o zamanlar yoktu) bi süre (45dk kadar) kaldırımda motorun gölgesinde oturdum. Sonra bicesaret annemi araayip suc islemis kucukcocuklar gibi aglak bir sesle ama caktirmamaya da gayret ederek mahcup bir tavirla “nasilsin anne? Hiic ben de iyiyim. Yok canim bisi yok,oylesine sesiini duymak icin aradim.kusmuyuz hala anne? Anladim küs! üz!Peki anne”diiyip kapadiktan ve icimden "aaaannnnneeeee..." diye yırtınarak yuzumu gozumu burusturup,en cirkin surat ifademle zavallı gibi agladıktan ve bosaldiktan; sag ayagimdaki kesiğin kani ve vucudumdaki titremeler durduktan sonra, ayaga kalkip ezik,curuk,yanik ve kesik sag bacagimla(gozunuz korkmasin yahu hepsi kucuk kucuktu) motoru urkek urkek "calisir mi acep?"korkusuyla deneyip calistini gorunce sevinc icinde geceyi evimde gecirebilecegimin hazziyla, o yokustan nasil kalkarimi hic dusunmeden, dusunmedigim için de usta suruculere tas cıkartırcasına bir basariyla basıp gittim. (Ne cümleydi beeaa. Uffff..)
Ha bu beni motordan soguttu mu? HAYIR! Gerekli dersler cikarildi ve ucuz atlatildigi icin dua edildi, 1 hafta yol degistirilip olay mahali yol transit gecildi. Ama AyseSule 1 hafta sonra ayni yokusta aslanlar gibiydi.
Siyuleytır,elegeytır!
AyşeŞule BİLGİÇ
F650GS-Rüzgarınkızı
Etenşın pilis
Arkadaslar bu yazilarda adi gecen motor sevdalisi genckiz tamamen iyiniyet ve paylasım ruhu ile yasadiklarini ve cevresinden duyduklarini bir yazi dizisi haline getirmistir. Olaylar bizzat kendi yasadiklarindan ya da yakin cevresinden duyduklarindan olusmaktadir. Hicbir kar amacı gudulmeden yazilan bu yazilari, keyiflen okumaniz, hafif tebessüm etmeniz ve vakti zamaninda benzer hisleri yasamis ya da en kisa zamanda (mutluluk verici olanları tabi ki) yasayacaginiz duygusuna kapilmaniz dileğiyle....
PiSi: Yazilar ilgi görmezse, "halk bunu istemiyor",diye dusunerek kendilerini imha edeceklerdir. Her türlü yorumlariniz dusunen, yazan, okuyanlar icin onemlidir.
Açık yürekli ve akıcı bir dille kaleme aldığı yazı dizisini okurken Ayşe Şule'nin, benzer tecrübeler yaşadığımızı görünce bir tebessüm oluştu yüzümde...
Kawasaki ZX9 R benim kullandığım ve ilk motorum. İlk gençlik yıllarımdan beri motor sevdalısı olmama karşın, gerek aileden destek görmeyişim, biraz da kendimi hazır hissetmeyişimle sanırım bu sevdamı otuzlu yaşlara erteledim...
İlk motorum dedim ya, daha öncesi de pek yok gibi hani. Bu şekilde çıktım motorun üstüne. Çevremdekilerden ve 'işi bilenlerden', zaman zaman "yanlış seçim yapmışsın, kendini öldürmek mi istiyorsun?" gibi olumlu (!) yaklaşımlarla karşılaştım... Zor dönemi atlattım, şimdi iyi kullanıyorum diyebilirim, risk almıyorum, gördüğüm kadar gidiyorum ve fazla 'uzamıyorum'...
Ayşe Şule gibi, ben de bir kez yatırdım motoru. Benim ki biraz farklı bir durumdu. Dik bir yokuş tırmanırken ' Şimdi burda durmak zorunda kalsan, kalkabilirmisin?' diye soran şeytana 'hadi len!' diyememin sonucu yaşadım bu tecrübemi...
Durdum, arka freni kullanmadan, yalnızca ön freni bırakarak gazlamayı denedim ve motoru geri kaçırdım tabi... Biraz panik ve sağ tarafa yatış... Ayağımı son anda kurtardım. Ardından tek başıma 215 kg. makineyi ayağa kaldırma çabası ile boyunda zedelenme, ağrılarla geçen bir ay... İşin enteresan tarafı motoru çevredekilerin yardımı ile ayağa kaldırdıktan sonra hiç sorun yaşamadan ve geri kaçırmadan tırmandım o yokuşu...
Soğukkanlılık her zaman gerekli, gülümseyen yüzlere, gülümsemelerini sürdürebilsinler diye...
Slm,
Birde şu rüzgarda kapanmayan aynalardan alsan kendine eğer varsa( veya onları yapıştırsak filan) bizlerde arkandan gelirken(araba ilen) yüreğimiz ağızımıza gelmese.
Yazdıklarını (tekrar tekrar) okumak gerçekten çok keyifli. İki motor üst üste en iyisi...:)
Yaa çok keyif alıyorum yazılarını okurken.Mutlaka devamı gelmeli.Okurken motorumu aldığım ilk günler geldi aklıma.Hayatında hiç motora binmemiş ben zr1100 almıştım.Almıştım almasına ama gelde bin! 5 metre gitmeden motorla yer değiştiriyordum.Ben allta o üstte :) 100 metre ileriden araba geliyor diye sokaklardan çıkış yapmıyordum.Şimdi düşününce çok komik geliyor insana.
Yazmaya Devam et rüzgarın kızı.Hee bide bana dua et senin gibi motor sevdalısı bir sevgilim olsun diye :)
