SURİYE-ÜRDÜN-LÜBNAN TURU-2010

[dominator]

Otele dönüp yola çıkma zamanı. Bizden önce taksiye binenleri fotoğrafladım. Abartmadan söylüyorum bu taksiye şoför hariç 7-8 kişi bindi. Bir kısmı çocuktu ama yine de çok ilginçti;



Sonraki taksiye biz biniyoruz. Suriye'deki tüm taksiler janjanlı galiba;



Adama adresi tam veremedik. Yaklaşık 30-40 dakika taksi ile Halep'te gezdik. Ücret mi, sanırım 120-130 SP gibi bir para ödedik... Otelin önündeyiz. Motorlarımız yerinde.

[dominator]

Hesabı kesip motorlarımızı yüklemeye başlıyoruz. Yine etrafımızda birçok meraklı var ve çoğu Türkçe konuşuyor. Ama burada size bahsetmeden geçemeyeceğim biri var. Adı Musa. 10 Yaşında. Yanımıza geldiğinde elinde bir poşet vardı. Bir şey sattığı belli. Ama bunu belli etmeden o da bizimle konuşmaya çalışıyor. Halep'te yaşayan bir Türkmen. Bu yaşta bir çocuğun okulda olması gerekirken ailesinin maddi durumu yüzünden okula gidemiyormuş. Süper bir çocuk. 9 Yaşındaki oğluma duyduğum özlemle aramızda sıcak bir ilişki kuruluveriyor. Dayı diye hitap ediyor bana. Araplar diyor sizin motorları görünce dipleri düştü... Havadan sudan konuşuyoruz. Ben ne sattığını soruyorum. Bir kutu sakız çıkarıyor. Para verip almak istiyorum ama çok gururlu, para almadan bana vermek istiyor. Kesinlikle para almam diyor. Sonra Araplar sakız satabilmek için seninle konuştuğumu düşünürler diyor. Zorla da olsa para verip bir kutu sakız alıyorum. Bu arada bizim ekiple de tanışıyor. Yola çıkmadan soğuk su alalım diyoruz. Musa'ya yakında market var mı diyorum. Hemen ben size alıp geleyim diyor. Bu defa da bizden para almamak ta direniyor. Yine zorla para veriyoruz. Bir koşu su alıp geliyor, paranın üstünü ona verene kadar da canımız çıkıyor. Bir ara aklıma Palmyra'daki çocuklar geliyor. Musa ne kadar olgun bir çocuk. Bir hatıra fotoğrafı çektirerek ayrılıyoruz. Yolun açık olsun Musa...



Halep'ten çıkarken yol sormamıza gerek kalmıyor. Otelin önünden itibaren Türkiye tabelalarını takip ediyoruz. Şehirden çıkmadan çok ilginç bir cami görüyoruz;

[dominator]

Sınıra yakın bir yerden son kez ucuz benzin ile depomuzu dolduruyoruz. Son kez Suriye sınırından çıkış işlemlerimizi yaptırıyoruz. Oh diyorum bu eziyet bitti. İşlemler sırasında Suriyeli görevli Türk sınır kapısında eylem olduğunu epeydir giriş yapılmadığını söylüyor. Mavi Marmara Gemisine yapılan saldırıdan dolayı bir çok kişi sınırda Gazze'ye gitmek için eylem yapıyormuş. Neyse diyoruz, biz çıkış yapacağız, önemli değil. Suriye'den çıkınca uzakta dalgalanan şanlı bayrağımızı görüyorum. Bizim kapıya doğru motor sürerken Hasan Abi'ye geçmiş olsun, vatana geldik diyorum. Çok garip bir şekilde "Dur, acele etme" diyor. Acelesi mi kalmış yahu, bizim kapıdayız işte. Neyse kapıya geliyoruz. Epey bi r kuyruk var. Motosiklet olmanın avantajı ile ön sıralara ulaşıyoruz. Motorlarımızdan inip bekleyenlerin yanına gidip durumu soruyoruz. Az önce aldığımız bilgi doğruymuş. Eylem yüzünde sınır iki yönlü kapatılmış. Saat 15:00 civarı ve kapının akşam 21:00'de açılacağı konuşuluyor. Bizim planlar bozulmaya başlıyor. Gece Antakya'da kalacağız o zaman diyoruz. Bu arada bize kulak misafiri olan biri "Siz Antakya'ya mı gidiyorsunuz ? " diyor. Evet deyince "O zaman bu kapıya niye geldiniz, Cilvegözüne gitseydiniz "deyince bizde şimşekler çakıyor. Anlıyoruz ki Halep'ten Türkiye diye gösteren tabelalar Kilis kapısı içinmiş... Bunu hiç düşünmemiştik. Cilvegözü kapısı yakın olduğu için biz oraya gidiyordur diye tahmin etmiştik. Her şey allak bullak oluyor. Bekleyen tır şoförleri bizim için plan yapıyor. Kimisi geri dönün, Cilvegözüne gidin diyor, kimi buraya kadar gelmişsiniz buradan gidin diyor.Hemen bir hesap yapıyoruz. Geri dönsek sınır geçişi dahil 2-2,5 saatte Cilvegözüne ulaşırız diyoruz. Bu kapının ne zaman açılacağı belli değil. Hem benzin buradan daha ucuz. Sadece tekrar Suriye girişinde adam başı 9 USD vereceğimiz para var. Tekrar Suriye'ye dönüyoruz. Hasan Abi bana bakarak "Gördün mü ? " diyor. Biz az önce veda ettiğimiz Suriye'ye tekrar giriş yapıyoruz. Görevliler de şaşırıyor. Yarım saat önce oradan çıkış yapmıştık. Pasaportlarımıza 4. kez Suriye giriş damgası vuruluyor Nasipte bu da varmış diyoruz. Halep'in girişine kadar gelip, doğru yola sapıyoruz. Yemeği Türkiye'de yeriz diye düşünürken karnımız acıkınca yol kenarındaki bir tavukçuda işi özelim diyoruz;



Burada Kurtlar Vadisi oynuyor. Levent bir hatıra fotoğrafı çektiriyor;



Karnımız doyunca yine yoldayız. Ama bu defa Antakya'yı bırakmıyoruz;



Doğru sınır kapısına ulaşıyoruz. Burası bomboş;



İşlemlerimizi yaptırırken iki moto gezgin olan Koray Özden ve Savaş Balaban'ın izlerine rastlıyoruz;

[dominator]

Suriye tarafından çıkıp Türkiye tarafına ilerliyoruz. Kaskın içinde bağıra bağıra "Bir başkadır benim memleketim" şarkısını söylüyorum. Gezmek çok güzel ama belli bir süre sonra insan vatanını özlüyor.





Gümrük işlemleri sonrası vatan topraklarındayız;

[dominator]

Gün batarken Antakya'ya giriyoruz. Bülent'in çay bahçesinde olan eşyalarımızı almak için Antakya'nın içinde bir yerde park edip telefon ediyoruz. Tam yol tarifi sorarken yanımızda iki motosiklet duruyor. Bunlar toplantıda tanıştığımız HAMOK'lu arkadaşlar. Tesadüfen oradan geçiyorlarmış ve yol kenarında bekleyen motosikletleri görünce durup merhaba demek istemişler. İyi ki de durmuşlar... Bizi Bülent'in çay bahçesine götürüyorlar. Ayak üstü kısa bir sohbetten sonra plan yapılıyor. Gece Hatay'da kalınacak. Akşam ise bizimle diğer Bülent ( Kötürge ) arkadaşımız ilgilenecek. Biz buna gerek yok desek de Antakyalı ev sahipleri bırakmıyor bizi. Hepsine ne kadar teşekkür etsek azdır. Eşyalarımızı yükledikten sonra giderken yiyemediğim künefenin tadına bakmak istiyorum. Bülent bizi çok güzel bir künefeciye götürüyor;







Künefeleri mideye indirdikten sonra da Levent'in nargile keyfi için Antakya'yı kuşbakışı gören çok güzel bir yere gidiyoruz. Nargile ve demlik çay geliyor hemen. Geç saatlere kadar çok güzel muhabbetler kuruluyor.



Bülent'e ve diğer arkadaşlara gösterdikleri yakın ilgiden dolayı çok teşekkür ederek şelale kenarında bir otele gidiyoruz. Gece olduğu için bir şey göremiyoruz ama sabah göreceğiz nasılsa. Bu gece memleketimizde uyuyacağız. Yarın eve doğru yolculuk başlayacak.

[dominator]

13.GÜN ( 3 Haziran 2010-Perşembe )

Artık dönüş yolundayız. Levent ‘in hedefi Antalya. Anne ve babasının yanında birkaç gün kalıp tatil yapmayı planlıyor. Bize de daveti var. Hasan Abi ile biz kararsızız. Antakya’dan Çan’a 1 günde ulaşabilir miyiz, nereye kadar gideriz diye düşünürken nasılsa eve 2 günden önce ulaşamayacağımızı anlıyoruz. O zaman takımı bozmayalım, Antalya’ya beraber gidelim diyoruz. Bugün tüm gezinin en uzun yolunu yapıyoruz; 766 km. Rotamız;

[dominator]

Sabah Hasan Abi bizi erkenden kaldırıyor. Bizse gece geç yatmanın etkisiyle gözlerimizi zor açıyoruz. Kahvaltı sonrası otelin dışında birkaç dakika geziyoruz. Aşağıdaki şelaleyi net göremesek de suyun sesini duyabiliyoruz. Ortam çok yeşil. Aşağıda manzaranın çok daha güzel olduğu belli ama biz bir an önce yola çıkmak istediğimizden aşağıya inmeden birkaç fotoğraf çekiyoruz.








Bu da otelimiz;

[dominator]

Yola çıkıyoruz. İskenderun’da otobana giriyoruz. Mersin’e kadar yolculuğumuz otoyolda, açıkçası zevki olmayan, yol almak için yapılan bir yolculuk şeklinde geçiyor. Erdemli’den sonra tekrar keyifli yollara giriyoruz.İlk foto molamızı Kızkalesi’nde veriyoruz;





Kızkalesi tarih boyunca birçok medeniyete ev sahipliği yapmış. İlk yerleşim M.Ö.4. Y.Y.'lara ulaşıyormuş. Bu kale ile en ilginç yanı ise efsanesi ; Kızı yeni doğunca oralarda adet olduğu gibi küçük kızını kahine götüren kral, kızının 19 yaşına gelince bir yılan tarafından sokularak öldürüleceğini öğrenir. Bunu önlemek için de denizin ortasına bir kale yaptırır ve kızını orada tutar. Kız 19 yaşına gelince kalede şenliker verilir. Bu şenliğe davetli bir köylü kadın da bağında yetişen nefis üzümlerden bir sepet hediye götürür. Fakat dalgınlığından sepetin içine giren yılanı görmez. Prenses üzümü çok sevmektedir. Herkes gittiğinde yemek üzere üzüm sepetini odasına gönderir. Herkes gittiğinde odasına çıkan kız üzüm yemeye başlar ve yılan kızı sokarak öldürür. ("tr.wikipedia.org " adresinden alıntıdır.)

[dominator]

Yola devam, Silifke'deyiz;



Devamında Taşucu civarlarındayız. Kıbrıs Barış Harekatı’nda çıkartmada kullanılan tankların ve mühimmatın yüklendiği noktadayız. Savaş’tan kalan bir tank hala burada. Yan taraftaki kafeteryada yemek yemeğe karar veriyoruz. Ama ana yemeği biz veriyoruz. Ana yemek ne derseniz; Suriye’ye çıkmadan önce yanımızda her ihtimale karşı bulunsun diye aldığımız ton balıkları.. Tüm gezi boyunca bu konserveleri yanımızda taşıdık. Ama hiç ihtiyaç duymayınca buraya kadar geldiler...





Karnımız doyunca yola devam. Anamur'a gelmeden Mamure kalesi bizi karşılıyor. Gerçekten heybetli duruyor. Tabi biz sadece uzaktan fotoğraflıyoruz. Kale M.S. III. Y.Y.'da Romalılar tarafından yapılmış.



Anamur'dayız;

[dominator]

Anamur çıkışında sahilden çıkıp virajlı dağ yollarına giriyoruz. Solumuzda masmavi Akdeniz, sağımızda yemyeşil çamlar nefis bir yol;





Anamur'a gelmişken muz yemeden olur mu ? Yol kenarında muz satan bir yerde mola veriyoruz;

[dominator]

Alanya'ya yaklaşınca turistik tesisler başlıyor;



Muz bahçeleri;



Antalya'ya ulaştığımızda hava kararmıştı. Levent'in ailesinin işlettiği küçük bir pansiyon var. Bizi orada misafir ettiler, çok teşekkürler. En güzeli de bahçede yediğimiz nefis yemeklerdi. Levent'in annesi oğluna özel yemekler döktürünce bizde arada nasiplendik... Ev yemeklerini özlemişik. Biraz sohbetten sonra Levent ve ailesi ile vedalaşıp dinlenmeye çekiliyoruz. Çünkü biz gün doğumunda yola çıkacağız.

[dominator]

14.GÜN ( 4 Haziran 2010-CUMA )

Turumuzun son günü. İnşallah akşam evimizde olacağız. Gün içerisinde 663 km yol yapıyoruz. Rotamız;

[dominator]

Sabah çok erken kalkıyoruz. Levent'leri uyandırmadan motorlarımızı yüklemeye çalışırken Levent'in babası yanımıza geliyor. O da sabah erken kalkmış. "Ben Levent'i uyandırayım, söylemişti. Hem kahvaltı yaparız" dese de biz izin vermiyoruz. Yakın ilgilerinden dolayı çok teşekkürler. Ayrılmadan önce bir hatıra fotoğrafı alalım diyoruz;





Bahçedeki güzel çiçekleri çekip yola çıkıyoruz;

[dominator]

Yol manzaraları;







Yeşillikler içinde bir yer görünce Hasan Abi durup kendini içine atıyor. E kaç gündür çöllerdeyiz ;




_________________
Ahmet YILMAZ
Transalp'06
Çanakkale-Çan

[dominator]

Denizli'ye ulaşıyoruz;



Akhisar girişindeki reklam tabelasında "Enduro" yu görünce duruyoruz;



Balıkesir-Edremit yolundan Yenice-Çan yoluna sapıyoruz. İşte cennet memleketim, her yer yemyeşil ;




Çan'a yani evime 15 km kala yağmur indiriyor. Giderken de buralarda ıslatmaya başlamıştı beni. Mersin, hatta Ürdün'e kadar takip etmişti. Burada beklemedeymiş ;




15 dakika bir durakta bekliyoruz. Yağmur dinmiyor ama biraz hafifliyor. Eve kalmış 15 dakikalık yol, biz beklemedeyiz. Hadi gidelim diyoruz, nasılsa eve gidiyoruz. Islansak ta evimizdeyiz, kururuz... Ve Çan'a giriş yapıyoruz. Hasan Abi ile vedalaşıp ben eve, o Biga'ya yöneliyor. Yarım saat sonra ondan da telefon geliyor, evine sağ salim ulaşmış.

Böylece 14 gün süren yaklaşık 5.800 km'lik gezimiz sona eriyor. Bu gezide bana yoldaşlık eden Hasan Abi ve Levent'e çok teşekkürler. İnşallah daha nice gezilerde beraber oluruz. Raporumu sıkılmadan buraya kadar okuyan ve yayımladığım dönemlerde yorum yapan her arkadaşa da ayrıca teşekkür ederim.

Sevgilerimle,
_________________
Ahmet YILMAZ
Transalp'06
Çanakkale-Çan